Młodzież na tandemy

Długość trasy: 16 kilometrów.

Mamy upodobanie w rowerach, nic nowego. I mamy też predylekcję do rowerów mniej oczywistych: lubimy rowery towarowe; ostatnio interesują nas rowery z napędem węglowym. A dzisiaj przyglądamy się tandemowi.

Nowa aplikacja Veturilo pozwala wyszukiwać tandemy na wszystkich stacjach w Warszawie. Blisko nas, na Dwernickiego, stoi jeden – czym prędzej wybieramy się po niego. Na stacji jest sporo rowerów, najwyraźniej mieszkańcy Grochowa mają inny pomysł na spędzenie niedzielnego poranka.

zdjęcie zdjęcie

Wsiadamy na rower: Piotrek z przodu, Marcin z tyłu. Ruszamy w stronę Dworca Wschodniego i Marcin zaczyna krzyczeć, śmiać się, nerwowo poruszać się na siodełku. Okazuje się, że to pierwsze doświadczenia Marcina w jeździe na tandemie. Marcin nie czuje się komfortowo, bo Piotrek za bardzo przechyla rower. Piotrek ma przyzwyczajenia z jazdy z ciężką sakwą po lewej stronie i nawet bez sakwy kontruje w prawo. Poza tym Marcinowi przeszkadza brak kontroli nad rowerem. Nie jesteśmy zgrani: ruszamy niezgrabnie, słabo idzie nam synchronizacja w pedałowaniu. Piotrek lepiej to znosi, bo ma już doświadczenia jeździe rowerem podwójnym - tak się składa, że dotyczą one jazdy z niewidomymi znajomymi.

Rowerek jest całkiem zgrabny. Ma siedmiobiegową przekładnię (standardowe Veturilo mają trzy biegi). Całkiem zgrabny bagażnik i uchwyty na kubek z kawą. Jest z nimi jednak lekka wtopa – ten przedni jest zasłonięty zapięciem i przez to jest nie do użycia.

zdjęcie zdjęcie zdjęcie zdjęcie

Zamieniamy się miejscami, teraz Marcin dzierży kierownicę. Marcinowi z przodu jedzie się zdecydowanie lepiej. Zaczynamy się zgrywać. Próbujemy ustalić jakieś komendy, by skutecznie ruszyć, przestać pedałować, zsiadać na jedną stronę. Używamy komend podpatrzonych u znajomego tandemowego małżeństwa. Ustalamy też, że ruszanie idzie nam lepiej, gdy najpierw Marcin siada na siodło, a potem Piotrek odpychając się wprawia rower w ruch.

Jedziemy w stronę stacji Olszynka Grochowska, dawno tu nie byliśmy. Jak zwykle tereny kolejowe dają poczucie wskoczenia do innego świata. Takie wrażenie towarzyszyło nam też na Odolanach.

zdjęcie zdjęcie zdjęcie zdjęcie

Teren kolejowy na Olszynce jest ogromny. Najlepszym środkiem lokomocji okazuje się być rower. To kolejna przestrzeń gdzie dwa koła sprawdzają się świetnie.

zdjęcie

My podążamy tropem hostelu albo hotelu Relax. Ciekawi nas jak wygląda nocleg między szynami. Odnaleziony hotel prezentuje się dość skromnie, na tyle, że minęła nam chęć zobaczenia wyposażenia pokoi.

zdjęcie zdjęcie

Między budynkami majaczy nam znajomy widok: to komunalne osiedle na Dudziarskiej. Te nieszczęśliwie położone domy, zgodnie z zapewnieniami władz Warszawy, mają zniknąć – lokatorzy mają otrzymać mieszkania w innej lokalizacji.

zdjęcie zdjęcie

Tereny kolejowe z natury swej stwarzają aurę pewnego zwolnienia, cofnięcia się wręcz w czasy minione. My natykamy się na jakiś przedwojenny pchacz ustawiony w alejce z latarniami gazowymi. Z hangaru wystaje lekko tylko zliftingowany wagonik kolejki elektrycznej. A obok, niezbyt wiadomo skąd tutaj, wiedzie wiejska drożyna.

zdjęcie zdjęcie zdjęcie

Przed nami wyraźnie lepiej zadbany kawałek terenu. To centrum serwisowe dumy PKP – Pendolino. Okolica jest wysprzątana, wyznaczone są strefy ruchu pieszego, wartownia z załogą strzeże majątku kolejowego.

zdjęcie zdjęcie zdjęcie zdjęcie

Poruszamy się ulicą Kozia Górka. Robi się coraz węziej, znika droga, potem nie ma już nawet ścieżki. Wciskamy się między nasypy i tory, aż stopuje nas wiadukt. Zastanawiamy się czy wracać, czy pchać się z tandemem dalej. Z każdej strony nadjeżdżają pociągi, jak w grze komputerowej. Wrażenie odrealnienia jest duże, ale przecież rzut beretem jest Grochów i ulica Wiatraczna.

zdjęcie zdjęcie zdjęcie zdjęcie zdjęcie

Pojawia się przedept, a właściwie chałupniczy chodnik. Widać ludzie tu chodzą i to nawet regularnie. W oddali majaczy bazylika na Kawęczyńskiej, a my trawersujemy wąskim chodniczkiem.

zdjęcie zdjęcie

Na wiadukcie bardzo ładnie odbiła się faktura drewnianego szalunku – niespodziewana odrobina sztuki daleko kojarząca się z Le Corbusier’em.

zdjęcie

Pojawia się też zadbany budyneczek Warszawa Podskarbińska.

zdjęcie zdjęcie

Znowu zaczynamy jechać i docieramy do Chodakowskiej, której końcowy odcinek jest oddzielony torami i na stałe zamkniętym szlabanem.

zdjęcie zdjęcie zdjęcie

Wjeżdżamy w Stanisławowską i za chwilę znowu jesteśmy na Dwernickiego, na stacji Veturilo. Patrząc na licznik dziwimy się, jak krótka była to wycieczka. A jeszcze przed chwilą byliśmy zanurzeni w industrialno-wiejskim świecie, na antypodach naszej codzienności. Tandem Veturilo dał radę, może następnym razem udamy się w jakąś ekstremalną ekskursję.


tandem Veturilo tandem kolej Olszynka Grochowska Wiatraczna Pendolino bazylika salezjanie Kozia Górka Osiedle Dudziarska Veturilo