I wieje, i pada, i zimno, i pada
Długość trasy: 53 kilometry.
Na zewnątrz obrzydliwie. Umawiamy się pod Syrenką na Powiślu. Piotrek łapie gumę niedaleko domu i wraca wymienić dętkę. Marcin jedzie do Piotrka, by nie tracić czasu i nie marznąć. Dalej może być tylko lepiej (chyba).
Piotrek nie jest gazelą działań technicznych, więc Marcin dociera na Grochów pod koniec naprawy. Dzisiaj Marcin kręci na swoim mniejszym rowerze, na Krossie. Muka potrzebuje spa i odpoczywa dzisiaj na Ochocie.
Piotrek też ma takiego małego Krossa, ale dzisiaj na pewno by na nim nie pojechał – Marcin wykazuje się większą dzielnością.
Chłostani listopadowym deszczem i lutowym wiatrem przeskakujemy Wisłę i jedziemy w stronę Ochoty.
Piotrek ma poczucie, jakby jechał do pracy. Z Nowego Światu skręt w Mysią, potem Nowogrodzką, dojazd do Raszyńskiej, Żwirki i Wigury, skręt w Banacha i już Grójecka. Całość rowerowo miła, oznakowana, z dużymi wydzielonymi fragmentami, z kontraruchem.
Z Grójeckiej jedziemy w Instalatorów, a potem Jutrzenki. To banał mówić, że się tu pozmieniało. Jednak skala zmiany nas zaskakuje. Tu jeszcze dziesięć lat temu wkoło było ściernisko. Teraz jest blokowisko. Zrzucone z nieba szeregowe osiedla, izolujące się od otoczenia, pozbawione usługowej infrastruktury.
Mijamy Opacz i już jesteśmy w Raszynie. Pamiętamy nasze zdziwienie, że Raszyn to miła i kameralna miejscowość, a nie rząd domów wzdłuż trasy na Katowice i Kraków. No i mają tu stawy, które są na terenie rezerwatów przyrody.
Chwila jazdy wzdłuż Alei Krakowskiej i jesteśmy w świątyni handlu. Pustka tu dzisiaj. Wpadamy na kawę i małe co nieco i jazda dalej. Pogoda nadal nie zachęca do wycieczkowania.
Kręcimy przez Sękocin w stronę Magdalenki. Ta pierwsza miejscowość kojarzy się nam z pierwszym w polskiej telewizji programem dla podglądaczy; druga z przygotowań do Okrągłego Stołu.
Wjeżdżamy w las, a tam co chwila jakaś budowa. Ciekawy jest ten pęd do mieszkania na łonie przyrody, która zamienia się w siedlisko, a potem w miasto.
Trafiamy na miejsce masowej egzekucji więźniów Pawiaka, przeprowadzonej przez Niemców w maju 1942. Rozstrzelano 223 osoby – w większości członków ruchu oporu oraz przedstawicieli polskiej inteligencji. Podczas naszych wycieczek odwiedzamy dużo miejsc, w których są zwłoki ludzi poległych za Polskę.
Jednak chyba do tej pory, nie widzieliśmy napisu, który skazuje czy nakazuje dzieciom walkę w imię krwi poległych ojców.
Wyjeżdżamy z lasu i docieramy do Magdalenki. Trochę się kręcimy tu i ówdzie, a potem trafiamy na ulicę Krańcową. A tam otwiera się nam widok na budowę centralnego magazynu zbiorów muzealnych w Polsce.
Na osiemnastu hektarach ma powstać budynek magazynowy, ale też z przestrzeniami edukacyjnymi, konferencyjnymi, księgarnią. W polskich muzeach przechowuje się około dwudziestu milionów muzealiów, a tylko niewielka ich część jest eksponowana na wystawach, większość znajduje się w magazynach. Wokół budynku przewiduje się organizację parku, placu zabaw, dróg dla rowerów, parkingów oraz miejsc ładowania samochodów elektrycznych. No pełny wypas.
Lekko zadziwieni jedziemy w stronę Janczewic. Potem odbijamy na Podolszyn i Dawidy.
Drogi mają lekko czerwony nalot, jakby była tu gdzieś kopalnia rudy żelaza.
Osiągamy obwodnicę. Sprawia nam przyjemność patrzenie z wiaduktu na startujące samoloty. Mimo pełnego industrialu, jest magia w lotnisku i stalowych ptakach.
Pokonujemy Kinetyczną – chyba najbardziej dziurawą ulicę w Warszawie. Dojeżdżamy do Wirażowej i samoloty są na wyciągnięcie ręki.
Skręcamy w stronę Żwirki i Wigury, po drodze mijając Fort Zbarż.
Na tyłach lotniska syf i samochodowy ściek. Porozrzucane śmiecie i blachosmrody (jak mawia nasz kolega Marek, autor bloga i fanpejdżu Rowerowawa) zaparkowane gdzie popadnie – byle tylko zaoszczędzić parę moniaków.
Żwirkami prościutko dojeżdżamy do Banacha. Marcin skręca w lewo, Piotrek w prawo i do domu.
